Toen ik tien jaar oud was, zat ik midden in een storm van veranderingen die ik nauwelijks kon bevatten. Een jaar eerder waren mijn ouders gescheiden, en kort daarna werd ik naar een internaat gestuurd. In een tijd waarin ik eigenlijk nog zorgeloos kind zou moeten zijn, voelde ik me alleen en verloren. Mobieltjes waren er nog niet, dus ik kon mijn zorgen niet zomaar met iemand delen. Ik zat gevangen in mijn eigen gedachten.
Op het internaat raakte ik al snel geïsoleerd. Ik sloot me af van de wereld, omdat het leek alsof dat de enige manier was om met alles om te gaan. Maar gelukkig was er één persoon die door mijn muur van wantrouwen heen wist te breken: Erwin, een van de opvoeders op het internaat.
Erwin maakte elke week een uurtje vrij om echt naar me te luisteren. Hij was niet zomaar een figuur in de achtergrond; hij was iemand die zich echt om mij bekommerde. Dat uurtje per week gaf me iets om naar uit te kijken. Hij ontdekte dat ik een creatieve kant had en stelde voor om samen een miniatuurhuisje van hout te maken. Terwijl we daaraan werkten, voelde ik me voor het eerst in lange tijd weer een beetje levend. Dat huisje werd een symbool van hoop, een teken dat er nog steeds iets moois kon ontstaan, zelfs in de moeilijkste tijden.
Helaas heb ik dat miniatuurhuisje niet meer. Toen mijn bompa me aan het einde van het schooljaar kwam ophalen, paste het niet in de auto. Ik was er kapot van dat ik het moest achterlaten. Soms denk ik er nog steeds aan terug, niet alleen aan het huisje zelf, maar aan wat het vertegenwoordigde: de oprechte aandacht en steun die Erwin me gaf in een tijd waarin ik die het hardst nodig had.
Mijn ervaring met Erwin laat zien hoe krachtig de Buddy Methode kan zijn. Een uurtje per week lijkt misschien onbeduidend, maar voor een kind dat zich verloren voelt, kan het een wereld van verschil maken. Dat uurtje gaf me het gevoel dat ik er niet alleen voor stond, dat er iemand was die om me gaf. En dat was precies wat ik nodig had om niet volledig weg te zinken in de eenzaamheid.
Stel je eens voor wat er zou gebeuren als we allemaal dat ene uurtje per week zouden besteden aan iemand die het nodig heeft. Het hoeft niets groots te zijn – gewoon er zijn, luisteren, en misschien een beetje begeleiding bieden. Die kleine momenten van oprechte aandacht kunnen levens veranderen.
Het is begrijpelijk dat sommigen zullen zeggen dat ze daar geen tijd voor hebben. In een wereld waarin we continu bezig zijn, lijkt een uurtje per week een luxe die we ons niet kunnen permitteren. Maar laten we eerlijk zijn: hoeveel tijd verspillen we dagelijks aan onnodige dingen? Een uurtje minder televisie kijken, een uurtje minder scrollen door sociale media, en je hebt al die tijd terug.
Je hoeft geen heldendaden te verrichten. Gewoon luisteren en er zijn, kan al een enorme impact hebben. Het gaat niet om de kwantiteit van de tijd die je doorbrengt met iemand, maar om de kwaliteit van dat moment.
